Spreek de taal van je klant door goed te luisteren. Dan is iedereen minder eenzaam.
Vorige week was ik bij de vertoning van een documentaire over eenzaamheid. Ik was alleen, maar niet eenzaam ;-). Want toevallig kom ik aan het tafeltje met de regisseur terecht.
We blijken een gemeenschappelijke vriendin te hebben. En drinken een wijntje. Daarna klets ik wat met mijn buurvrouwen in de rij waar ik zit.
De documentaire wordt ingeleid door een ‘wethouder Eenzaamheid’ van mijn gemeente. En mensen van organisaties die iets met zorg doen. Er worden heel wat percentages genoemd: 66% van de mensen is soms eenzaam, 24% is vaak eenzaam. Of zoiets. Ok. Tja. Mijn buurvrouw verzucht tegen mij dat ze nou die film weleens wil zien.
De wethouder vraagt aan ons wie er weleens eenzaam is. Weinig respons. Her en der wordt schoorvoetend wat gemompeld. Zou er nog iemand gaan roepen dat ‘ie zich zo verdomd alleen voelt?
In de film (mooi van de schrijnendheid) gaan twee vrijwilligsters allerlei ouderen langs om een vragenlijst af te nemen. “Bent u: niet eenzaam, een beetje eenzaam, vaak eenzaam?” De ouderen kunnen er niet mee uit de voeten. Of geven stellig aan dat ze helemaal niet eenzaam zijn. Gelukkig blijven de dames langskomen en merken ze dan dat het vaak toch anders ligt.
Een van de pijnlijkste momenten uit de documentaire: een man die door de dames naar een feestje in een zorginstelling wordt geloodst. “Dan heeft u iets om naar uit te kijken hè?”. Daar vertelt de directrice met trots over de opdracht van de twee vrijwilligsters. “Dus ik ben een opdracht”, zegt de man zachtjes.
Vergeet de onderzoeken. Laat zitten die cijfers. Luister nou eens echt naar je publiek. En spreek dan hun taal.